Onder druk: klysma-porno

Tussen 1965 en 1975 werd een man genaamd Michael Hubert Kenyon berucht in de Verenigde Staten. De speciale misdaad die hem berucht maakte? Hij vond het leuk om campusappartementen en slaapzalen binnen te vallen om vrouwelijke studenten onder schot te houden. Als hij ze eenmaal in slavernij had gehad, zou hij ze klysma's toedienen, met een zekere zachte beleefdheid die onder de omstandigheden verrassend was. Dan zou hij hun geld stelen, voordat hij ontsnapte. Het is niet verrassend dat ze hem 'The Enema Bandit' noemden.

De heldendaden van de Enema Bandit kwamen onder de aandacht van de pornografische tak van de misdaadfamilie Gambino. Ze namen onmiddellijk contact op met de regisseur / producer van hun huis, een kerel met de naam Shaun Costello, AKA Warren Evans, AKA Helmuth Richler. De tussenpersoon tussen Shaun en "the boys downtown" zei tegen Shaun: "Ik schaam me om dit te moeten zeggen, maar ze vertelden me dat ze een klysma-foto nodig hadden." Het resultaat? De ordinaire bondage klysma-verkrachting extravaganza Waterkracht, aka Waterkracht, opgenomen in 1976. Een beruchte scène toont een geboeid, huilende, knielende vrouw die in een badkuip wordt geneukt, met een klysma-mondstuk in haar kont.

Geen wonder dat Waterkracht werd meteen een beruchte taboe-klysma-pornoklassieker. (Misschien hielp het ook dat het gepeupel de naam van Gerard Damiano erop plaatste, om munt te slaan uit Damiano's Deep Throat roem.)

Bondage en klysma-porno zijn sindsdien behoorlijk stevig met elkaar verbonden. Maar gelukkig was - en bleef - een dergelijk huiselijke invasie uit de jaren zeventig zeldzaam. Daaropvolgende klysma-porno had de neiging veel speelser en consensueel te zijn, zelfs als het werd gepresenteerd BDSM-stijlen. Beschouw bijvoorbeeld dit volgende nogal typische stuk Bill Ward-fetisj-stapelende kunstwerken. Zeker, de klysma-ontvanger draagt ​​boeien. En mogelijk maakt ze een onoprecht protestgebaar tegen haar anale invasie door het klysma-mondstuk. Maar ze legt de sigaret niet eens in haar andere hand! Het kan ons vergeven worden dat we denken dat ze meestal op dat enorme wacht cartoon erectie om in het spel te komen:

Toen de menigte aan het maken en verspreiden was pornofilms, ze maakten zich niet al te veel zorgen over de legaliteit. Hun pornografische rackets waren misschien wel de minst illegale onderdelen van hun vele "zakelijke" ondernemingen. Hun distributeurs en theaterexploitanten waren allemaal tussenpersonen en verre medewerkers. Elk risico van vervolging wegens obsceniteit 'bleef' niet bij de mannen die de inhoudsbeslissingen namen. Maar naarmate porno meer mainstream werd, vooral in het publiceren van tijdschriften, begonnen taboe-onderwerpen zoals klysma-porno op een aantal zeer tamme manieren te worden behandeld. Het begon meer en meer op reguliere (woordspeling bedoelde) porno te lijken:

Het verhaal van klysma-porno reikt natuurlijk veel verder dan de Amerikaanse kusten. En gaat eeuwen terug in de tijd. Het klysma gaat zo slecht voor de raketman ("L'homme aerostatique") bovenaan dit bericht komt uit een 18e-eeuwse Franse strip. Erotica uit het Britse Victoriaanse tijdperk zat vol klysma-porno. Dat geldt ook voor 20e-eeuwse Duitse hardcore (hoewel om de een of andere reden in Duitse porno de grens tussen klysma's en scat-fetisj moeilijker dan normaal kan zijn). Maar de Japanners genieten positief van klysma-porno, zowel live-action filmversies als kinky "hentai" -animaties. De volgende clip, vrij typisch, bevat een slechterik, een transparante glazen klysma-spuit en een emmer koud water:

Zoals hij squirts de kont van een gebonden vrouw vol water, de slechterik glimlacht over haar geschreeuw: "Een teef die geen bevelen kan opvolgen, verdient gestraft te worden!"

Klysma-porno gaat over macht, over invasie, over schaamte, over vuiligheid, over doorbroken taboes. Geen wonder dat er zoveel van is!